اشعار

پخش سبک   

مـن امــام ســاجــدیــنـــم            ای مـدیـنــه دل غـمـیـنــم

ای مــدیـنــه آمـد امـشـب            لــحــظـه‌هـای آخــریـنــم

پخش سبک      

به تاب و تَعـبَم من، ز غـم لَبالَبم من            اگر که زنده ماندم، رَهین زینبم من

مـنـم یـوسـف زهــرا            که مانده‌ام به صحرا

گریه کرد و آه سردی از دل مضطر کشید           آن که با انگشت زخمی لاله‌ای پرپر کشید

کوچه کوچه شهر پیغمبر سراسر ناله شد           تا شهـیـد زنـدۀ زینب عـبا بر سر کـشید

تا اشک هست در بصرم گریه می‌کنم            با این تـوان مخـتـصرم گـریه می‌کـنم

تـنها نه با دو چـشم تـرم گـریه می‌کنم            با خـون مانده بر جگـرم گریه می‌کنم

بعد عـمری، که گـرفـتار غـم بابا بود            بازهم گوشۀ یک حجره، تک و تنها بود

پسر سـوم زهـراست، مـراعـات کـنید            بـخـدا هـمـسـفـر عـمـۀ عـاشـورا بـود

چـل سال هرشب روضه گردان تو بودم            بـا عـمـه‌هـا، پـاره گـریـبـان تـو بـودم

چـل سال شد حرف از تنت، چل سال مُردَم            رفـتم سر سفـره ولی چـیزی نخـوردم

نـالـۀ واعـطـشـا بر جـگـرش می‌اُفـتاد            آب مـی‌دیـد بـه یـادِ قــمـرش می‌اُفـتـاد

بی‌سبب نیست که از جملۀ "بَکّائون" است            اشک از گوشۀ چشمانِ ترش می‌اُفتاد

نـسیـم گِـردِ سر اطـهـر تو می چرخید            چقدر بر سَرِ نـیـزه سَـرِ تو می چرخید

میـان شعـلـه من و ساربـان تَهِ گـودال            برای بُـردنِ انـگـشـتـرِ تو می چـرخید

اگرچه شمع از آتش به روی سر دارد            منم همان که زِ غم شعله بر جگر دارد

پس از تو نوبتِ سی سال گریۀ من بود            پس از تو در همه احوال گریۀ من بود

سی سال گریه کرده ام آن ظهر داغ را            چـشـمـم سـرود وسـعـت آن اتـفـاق را

تنهایی ام صحیفه صحیفه ورق زده ست            یعـقـوب وار قـصۀ اشـک و فـراق را

آسمان هم خجـل از چشم تو و بارانت            آخـری نیست بر این گریـۀ بی پـایانت

آب می بینی و طفل و گل و سقا و جوان            بـیـشـتـر می شود انـگـار غم پنـهـانت

سجادی و از سجـده کـن ها برتری تو            از هرکه مشتاق عـبـادت سـر تری تو

اسلام بی حجت نمی ماند که تشنه است            از هرچه عباس است آب آور تری تو

باید که از زنـدان غـم‎هـا پَـر بگـیرم            یک‎بار دیگر روضه را از سر بگیرم

وقـتـی گـرفـتـارم خـواهرها چگونه            راه فـراری از دل لـشگـر بگـیـرم؟

همین که داغ رسید عمّه را صدا کردی            نشستی و وسـط خـیـمه ها دعـا کردی

چـقـدر داغ که در نـیـم روز دیـدی تو            چـقـدر عـمر که دائم خـدا خـدا کردی

تو یـادگـار حـسیـنی که کـربـلا دیـدی            شـبـیـه عـمّـۀ مظـلـومـه ات بـلا دیدی

"سری به نیزه بلند است"را شما دیدی            و غـارت حرم و خـیمه گـاه را دیـدی

از گـلـستان لاله های پــرپــرم آید به یـاد            از نیـسـتـان داغ های خــاطـرم آید به یاد

با دل خود هر زمانی را که خلوت میکنم            در اسارت زآن چه آمد بر سرم آید به یاد

آقا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟            هر وقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

آقا چه شد که خـیـمه ات آتش گرفته بود؟            دلهای اهل بیت؛ همه با اضطراب سوخت

در ازل بود كه خون از جگرم كام گرفت            بــارش ابــر ز چـشـم تــرم الهــام گرفت

آه از نــاحــیــۀ حــنـجــر من پــیــدا شــد            نــوح از نــوحۀ من بود چنین نـام گرفت

هر صبح و ظهر و شام و سحر گریه میکنی           همراه اشک و سـوز جگــر گریه میکنی

ســجــاد خـــانــواده ای و وقــت نــافــلــه           بــر آخــریــن نـمــاز پــدر گــریه میکنی

غم و اندوه و مصیبت همه جا یارش بود            روز پیوسته ز محنت به شب تارش بود

كــربــلا از نظــرش دور نـمـى ‏شد آنى            یــاد آن فـاجـعـه دائـم پــى آزارش بــود